Tahir yine Tahir, bence.

Bu  yazı, sevgili arkadaşımın bu yazısına cevap olarak yazılmıştır. Tabi kii önce yorum olarak yazıyordum ama bazı şeyler var ki, ben onlara yorum yaparken kendimi kaybediyorum ve yorum olmaktan çıkıp başlı başına konusu olan bir yazı haline gelebiliyor. İşte o "şey"ler ,konular,  ne kadar güzel şeyler öyle.
Ama önce o yazıyı okumanızı tavsiye ederim çünkü bir çok alıntı yaptım, anlamanız için önce buraya alalım sizi.

"Babe, ben merkezcilik için "İster istemez sahibiz bu duyguya ve yaşam için de bu gerekli." demişsin ya, neden yaşam için de bu gerekli ? Yani "Bence gerekli değil, neden öyle düşünüyorsun" değil demek istediğim. Ben emin değilim öyle olup olmadığına, gerekçelerinle beni ikna eder misin anlamında.

Bu yazıyla senden ayrıldığım bir konu da var ki "Ben ona değer veriyorsam, o da bana değer versin. Anca böyle mutlu olmaz mı insan zaten? Kim ona değer vermeyen birini ciddi anlamda 'çok' sevebilir ki? "
Değer vermekle yani karşıdakinin değer vermesiyle sevme diye birşey var tamam haklısın.
Ama karşıdaki değer vermeden sevme diye birşey de var. Bana yok diyemezsin çünkü var. Yoksa zaten neden insanlar üzülsün? Neden karşılıksız sevgi, platonik gibi şeyler olsun. Karşıdaki sevmeyebilir ama bu senin sevmemen için bir engel değil. Bunlar mantıksız diyorsun evet mantıklı ama sevmekte mantıklı değil ki. Sevmek için illa ki bir sebebe sahip olman gerekmiyor. Sadece sevebilirsin. İnsanlık olarak, kişilik olarak, huy olarak nefret ettiğin bir insanı sevebilirsin ve bu nefret ettiğin şeyleri o yaptığı zaman sana çok tatlı gelebilir. Sevmek aslında dünyadaki en garip şey ve en mantıksız şey. "zaten neden olsun ki böyle bir şey? Ne mantıkla?" Sevginin mantıklı birşey olduğunu kim söyleyebilir ? Severken mutlu oluyorsun sadece bu.
Karşılıklı olursa da ÇOK mutlu oluyorsun. 

Aynen şurda söylediğin gibi
"Birisini severiz. Bir arkadaşımızı severiz. Neden severiz onu? Onunla hoş vakit geçirdiğimiz için, bizi mutlu ettiği için. İşte, 'BİZ'i mutlu ettiği için. "
Birisini severiz, BİZi mutlu ettiği için severiz.
Ama onu sevmek bizi mutlu eder bence. Çünkü sevmediğimiz biri bizi mutlu edecek birşey yapsa, diğeriyle mutlu olduğumuz kadar mutlu olur muyuz ?
Aşık olmadığın biri sana çiçek aldı diyelim. Mutlu oldun evet.
Aşık olduğun biri sana çicek aldı ? Aynı mutluluk mu ? Ama alınan şey aynı. 
Sadece sen o kişiyi seviyorsun, diğerini değil.

Bazen karşılıklı olmasına gerek bile yok. Çünkü sevmek seni o kadar mutlu ediyor ki, karşındakinin seni sevmemesinin verdiği acıdan bile mutlu olabiliyorsun. Onunla ilgili herşeyden mutlu olabilirsun. Eli kaldırıp saçını düzeltmesinden, yürümesine kadar herşeyinden mutlu olabiliyorken sana verdiği acıdan neden mutlu olamayasın ? 

Hatta aşkım bana mı öyle geliyor bir tek, yoksa yazının başındaki şiir bile senin söylediğini değil de benim demek istediğimi mi anlatıyor şu dizeler dökülürken:

Seversin dünyayı doludizgin 
ama o bunun farkında değildir 
ayrılmak istemezsin dünyadan 
ama o senden ayrılacak 
yani sen elmayı seviyorsun diye 
elmanın da seni sevmesi şart mı? 
Yani Tahir’i Zühre sevmeseydi artık 
yahut hiç sevmeseydi 
Tahir ne kaybederdi Tahirliğinden? 

Zühre onu sevmeseydi artık, Tahir ne kaybeder ki Tahirliğinden ? 
Tahirin ne zaman bir Zühre'ye ihtiyacı oldu, Zühre'sini severken ?
Sevdiği zaten onun Zühre'si değil miydi, Zühre'yi severken ?
Tahir kendi sevmediği mi Zühre'yi ki Zühre ayrılırken kaybetsin birşey Tahirliğinden ?
Tahir'in ne zaman ihtiyacı oldu ki elmaya, ölsün karşılıksız sevgisinden ?
Tahir Zühreyi Zühreyle mi sevdi ? 
Zühresizken neden sevdi o zaman ?
Belki "sevgi" Tahir'i değiştirir ama Zühre asla.

Ayrıca toplumlarda sevgi öyle bir hal aldı ki, içler acısı. Öyle olmamasını dilerdim. Herşey için kullanılan bir kavram olmamalıydı sevgi. Zaten benim bahsettiğim şey de sizin - toplumun sevgisi değil. Zira o bir duygu değil - artık. Benim bahsettiğim Helene biliyor. Ve değerini de.

Şimdi yazarken aslında bana çok öznel geldi söylediklerim. Sen bana katılmayacak olabilirsin hatta direk katılmacaksın. 

But this is how I see the deal."