And I just died today

I tried to understand. I tried to see other faces. But people always same. Always worthless as shit and it's not worth it at all. At first, I had some hope but he just take all of them turn them into a ash. Ash to ash. Dust to dust. Lust to lust. He was always looking at wrong sides of picture and he couldnt ever be able to see what's real and what's fake as a bitch. He couldn't see. Maybe she will show it, maybe some others will show it. But he's such a worthless mind in such a worthless body.He won't worth it and he won't worth that warm smile, that warm laugh.
Ama o öyle bir gülümseme ki içimi ısıtan, parlak yıldızlar gibi gözlerinin taa derinlerinden oynaşan.
Hayır hayır, o gülüş dudaklarda değil. Dudaklardan gözlere ulaşmak vardır ya, bahsettiğim o değil.
Gözlerden fışkıran bir gülümseme bu. Kafama ucu sivri lanet oklarını acımasızca fırlatıp beni sarhoş eden bir an, gülümseme.
Öyle bir gülümseme ki, dışardan bakan kişinin gördüğü ama taa içine bakanın farkına varamadığı gülüş.
Her Allah'ın günü, her lanet olası gün derinliklerine bakıp üstüne basılan, hakedilmeyen bir gülüş.
Irkları birbirine düşüren, evrende patlamalara sebep olan.
Ama bu onun aşkı da değil bahsettiğim.
Bu diğerinin ahmak bakışları, dokunuşları.
Bu kaybedilen mutluluğun sesi.
Bu yıldızların yere vurduklarında çıkardıkları kırılma sesi.
Bu ağlamanın sessiz hıçkırığı ve ben o hıçkırıkta boğuluyorum.
O sadece gözyaşlarını pınarlarından geri iterken, ben içinde dibe battığım gölde çırpınıyorum.
Dibe baktığımda onun yine ışıldayan gözlerini görüyorum.
O kadar acı veriyor ki bu sefer, dişlerimi birbirine bastırıyorum. Göğsümde, omuzlarımda, her yanımda bıraktığı kesikleri görüyorum.
Kesiklerden damlayan gözyaşlarının süzülüşlerini duyuyorum.
Gözyaşlarımın sesi, gözyaşlarının sesine karışıyor.
Çığlıkların kırmızı duvarlarda kayboluyor, akıp gidiyor. Solup gidiyor.
Sağır olmak istiyorum, kör, görmez.
Görmez olmak istiyorum ki görmeyeyim umutlarımın solan ışığını.
Parçalanan gülüşleri, ayrılan bedenleri.
Sıcak bedenler, Allen'ın dediği gibi.
Önce birbirine çarpıp ışık saçanlar, sonra dünyanın yörüngesini sarsan patlamalarla ayrılan.
Bedenleri birbirine dolanarak hıçrıkıyor, benim sessiz ruhum o gülümsemeye sarılıyorken.
En değerli gülümseme o. En değerli bakış ve aşık oluş.
Ve ayrılıklar bana fazla geliyor, derinlerde hissedebileceğimden fazla.
Parçalanan gülüşleri izliyorum, izlemiyormuş gibi yapıyorum.
İçimdeki umut sessizliğe gömülürken, parçalanan gülüşlerin her zaman bir başkası için iyileştiğini hatırlıyorum.



Sadece hayaller insanlar kadar yüzsüz değil.
Hayaller hiç unutmuyor. Hayallerin terketme alışkanlıkları yok.
Hayaller hep orda.
Sonra onları uzanıp alıyorum.
Diyorum ki ona "Sen, ölemezsin. Sen, beni terkedemezsin."
Neyse ki benimle kalıyor, kalıyor, kalıyor.
Ve ben inanıyorum, inanıyorum, gene inanıyorum.
Umutlarım tekrar ışıldayan çocuk gülümsemesiyle geri dönene kadar kalıyor.
Ben mutluluktan odamın derinliklerine gömülmek isteyip daha da göze bakarken yanımda kalıyor.
Asla gitmeyeceğini, terketmeyeceğini söylüyor.
Ama parçalanmış gülüşler inanmıyor. Hiç inanmadı.
Gidiyor gidiyor sonsuza kadar gidiyor.
Gitmek kelimesi eskiyene kadar gidiyor.
Gitme diyorum, gidiyor.
Bazen ayrılıklar bana çok fazla geliyor.
Olmayan ayrılıklar, hayallerin acıtamayacağı gülümsemeler istiyorum.
Ama buna bile sahip olamıyorum.
Böyle şeylerin beni parçalara ayırmasına, yok etmesine izin veriyorum.
Derinlerimde hissetmek istiyorum acıyı, acısını.
Değeri bilinmedi ki o gülüşlerin, buruşturup atıldılar.
Gençlik umutları, saçma parlayan ışıklar.
Güzel geldiler, haketmeyen gözlere ve haketmeyen yüzlere.
Ben başlattım, ben bitiriyorum.
Oysa bitirmemek için yapacağım şeylerin sınırlarını kimse bilmiyor.

Nobody knows real me,
And I just died today.