Sanırım anlıyorum artık sanat yapma mekanizmasını, sanatçı olmayı.
Sanıyorum ki sanatçılardır ki kendini bulanlar, potansiyelini fark edip onu çalışan, öğrenen ve daha sonra sonu önce ruhlarına, sonra da dışarıya dökenler.
Şimdi anlıyorum aile olmak ne demek, bir çocuk yetiştirmek bu dünyaya ve arkanda bırakmak gönül rahatlığıyla.
Bir personan senin o da, yapıtaşlarını içinde yapılaştırıp daha sonra bir heykeltıraş edasıyla şekillerdirdiğin bir insan parçası. Bir yandan da elini bile süremeyeceğin kadar değerli ve kendine has bir insan parçası. Senle birlikte ve senden gayrı.
Ve karar veriyorum ki bundan sonra hayatımı ona göre değil, onunlaymış gibi planlayacağım.
Onsuz oldurup, ona rağmen var olacağım.
Bu hiç bitmeyen bir savaş olacak içimde, belki anlık bir kahkaha.
Keyifli bir gün doğumu ve hüzne boğulmuş bir gün batımı.
Etrafımı onunda sarmak evet güvenli, bir annen kolları ve tanrının kucağı.
Ama o kollar bütün bedenimi sardığında ve kucaklandığım yerden düşmeye başladığımda, yanımda olmayacak bir sanrı.
Peşimizdeler, o benim peşimde. Eh ben de onun peşindeyim tabii.
Az da koşmadım peşinden inanın, az da öğrenmedim.
İşte bu yanı zaten beni en çok vuran. Öğrendiklerim ve öğreneceklerimin düşü.
Düşler dünyasında bir Alice. Elmayı ne zaman ısıracağız?
