T-t-teo

Bazen tek derdim kozmetik videolarının yavaş doluşu ve kalkıp dünyanın en uzak mutfağından almak istediğim şeyi nasıl alacağım. Ama ben bunu seviyorum. Hayatın köşesinde oturmayı, onu uzaktan, çok uzaktan buğulu bir camdan seyretmeyi seviyorum. Kapalı kapılar ardındaki, tanıdık bedenlerle dolu evim güvenli. Dışarı çıkmak stres dolu ve yargılayıcı. Yeni insanlar tanımak, nazik olmak, anlayışlı olmak, anlatılanları dinlemek, iyi arkadaş olup tavsiyeler vermek, birilerini görünce heyecanlanmak ve bir sürü duygu dolu dış dünya. Evde otururken bunları düşünmek korkutucu. Dışardan ne kadar arkadaş canlısı görünsem de, içimde bütün gün köşesine çekilip müzik dinlemek isteyen yalnız birileri var. İçimde her zaman somurtmak isteğiyle dolu, hüzünlü bir sis var. Eskileri özleyen ve bugününü geçmişini düşünerek yakıp yıkan bir canavar var. Ama ne var biliyor musunuz?  Zaten hiç halim yok ki. Şu hayatta benim kadar yorgun ve üşengeç bir insan daha var mıdır bilemiyorum. Sanırım okul olmasa 0 arkadaş, 0 güneşi görme, 0 gülümseme dolu bir hayatım olurdu. Ama bir dakika ya gülümseme olurdu aslında! Hayatımda hep kendimi bir şeylere adadığım ve onlarla mutlu olduğum dönemler olmuştur. Bu artık alışkanlıktan gelişen bir şey mi bilmiyorum ama bir şeylere sahip olmak yerine onları sadece izlemek güzel ve yeterli. Belki deneyip elde edemediğimden.
Her neyse, elde edemeyişlerimi anlatmak da can sıkıcı. Zaten hiç halim yok.