Can't you see

Şu sürekli blog okuyan insanlardan olamayışımın verdiği acı..
Bloguma bile haftalarca bir şey yazmadan, hayatın telaşına kapılmış aptal mutluluklara koşarken, nasıl yapabilirim ki ?
Sadece her şey paramparça olunca buraya gelirim ben.
Attığım yorumlara da aylar sonra bakıp, uzun, önemsenmiş yorumlar görüp kötü hissederim.
Ben, sadece böyleyim ve kimseden sevmesini beklemiyorum.
Hatta istemiyorum. Üstünde "Size istediğinizi veremem, beni sevmeyin ve acı çekmeyelim." yazan bir tişörtle dolaşmam yapacağım en akıllıca şey olurdu.
Eğer biraz cesaretli olsaydım derdim ki, sizinle, evet siz ikinizle hiç tanışmamış gibi davranalım mı?
Nefret etmeyelim, kötü davranmayalım. Sadece yüzlerimizi unutup, kalplerimizden silelim ?
Ve ben yüzünüze baktığımda acı çekmeyeyim.
Ama imkansız, imkansız. Buna daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum.
İçimin o taştığı günlerde nasıl normal insan davranışları sergilemeyi başarabilirim ?
Sadece.. Sadeceleri söyleyebilirim?
Söylemem çünkü korkağım. Söyleyemem çünkü seviyorum.
Söylemem çünkü bir anda ellerimi klavyeden çekip kalbimi söksem mi bir şey hissetmem, damarlarımı kessem mi diye düşünmekle meşgulüm.
Yok yahu bileklerini kesen ergenlerden de değilim, ben korkağım anlıyor musun Lucius ?
Sen de beni sevme. Sana bile istediğini veremiyorum görmüyor musun ?

Yahu ben ne demeye geldim! Önemseyen ve karşıllığını alamayan güzel insanlara üzgünüm demeye geldim.
Özür dilerim, kızmayın olur mu ?