Zor kader

Burda da binlerce kere söylediğim gibi ben çok ağlamam. Ben hiç ağlamam. Çok nadirdir. Ama bu sene anlamsızca siklasiyor. Mira, ne kadar kırıcı olduğunun farkında mısın? Sana ne kadar deger verdigimi ve senin bu sözlerinin ne kadar kırıcı olduğunun ? Damlalar yanaklarımdan süzülerek yatağa sinsice sizarken, ne kadar acı cektigimin? Seni kaybetmek istemiyorum. Bu ağır konulardan konuşmak istemiyorum. Sadece seninle mutlu olmak istiyorum ben. Ne kadar zorsun. Ruhun ne kadar karmaşık. Asla senin gibi olamam ben. Senin dunyanda olmak, senin Dünya'ndan kovulmak o kadar garip ki. Her taraf salya sumuk olmadan bir peçete bulayım. Asla öğrenmiyorum. Onun umrunda değil ama benim umrumda. ondan nefret ediyorum. İnsanlara her seferine deger verip aptal gibi ağlamaktan nefret ediyorum. Hepinizden nefret ediyorum. Eğer cesaretim olsaydı ölmek istediğim, Artık dünyaya ait olmak istemediğim an bu olurdu. Boğazımda bı yumru derler ya, iste öyle. Anlamıyorum. Sadece aptalım. Bunlar güzel 17ni bitişi yüzünden mı? Allah'im dayanamıyorum. Bu kadarı bana fazla iste. Bir daha onunla da eskisi gibi olmaz. Bu duygudan nefret ediyorum. Keske zaman dursa. Keske sabah uyanmasam. Sonsuza kadar uyusam. Biraz güçlü olabilseydim, sadece biraz. Ama insana en beklemediği insan nasılda vuruyor böyle. Asosyal biri mı olsam? Ama bana göre değil. Deger vermemek, önemsememek, umursamazlık hiç bana göre değil. Ben buyum iste. Sürekli acı çekmeye de mahkumum. Susamıyorum Allah'im bağıra çağıra ağlamak istiyorum.